تأثیر 12 هفته برنامة تمرینی ‌ایزوکنتیکی با ‌شدّت‌های مختلف بر روی پایداری مردان مُسن

مقدّمه. پایداری، یک واکنش حرکتی نمونه در بدن انسان است که به یکپارچگی محرّک‌های سیستم‌های بینایی، عصبی مرکزی و گوش داخلی بستگی دارد و عضلات بدن نیز در به وجود آمدن و حفظ آن نقش مهمّی ‌‌دارند. کاهش قدرت عضلانی به همراه افزایش سن، نشانه‌ای از شروع ناپایداری و به دنبال آن افزایش خطر زمین خوردن در سالمندان است. هدف ‌این تحقیق، بررسی تأثیر 12 هفته برنامة تمرینی ‌ایزوکنتیکی با ‌شدّت‌های مختلف بر روی پایداری مردان مسن است. روش‌شناسی. این تحقیق با توجّه به موضوع، تکنیک و روش کار از نوع تحقیقات نیمه‌تجربی است که به روش میدانی انجام ‌شده است، هم‌چنین با توجّه به طول زمان اجرای پژوهش‌، این تحقیق از نوع مقطعی به حساب می‌آید. در ‌این تحقیق، تعداد 80 نفر سالمند (بالای 60 سال) به صورت تصادفی در سه گروه آزمایشی و یک گروه کنترل (هر گروه20 نفر) قرار گرفتند و در یک دورة تمرینات قدرتی با استفاده از دستگاه‌های ‌ایزوکنتیکی با سه ‌شدّت مختلف 20 ٪ (ملایم)، 50 ٪ (متوسّط) و80 ٪ (زیاد)، دو جلسه در هفته و به مدّت 12 هفته تحت تمرین قرار گرفتند. یافته‌ها. بر اساس نتایج به دست آمده، تمرینات مقاومتی (متغیّر مستقل) به شکل معنی‌داری باعث افزایش پایداری (متغیّر وابسته) در افراد سه گروه آزمایشی گردید. طبق ‌این نتایج در گروه با‌ شدّت ملایم (20 ٪ یک تکرار بیشینه)، به میزان 38 درصد، در گروه با ‌شدّت متوسّط (50 ٪ یک تکرار بیشینه)، به میزان 31 درصد و در گروه با شدّت بالا (80 ٪ یک تکرار بیشینه) به میزان 23 درصد، افزایش پایداری در آزمودنی‌ها دیده‌شد. بحث. تمرینات مقاومتی به خصوص با‌ شدّت ملایم به صورت قابل ملاحظه‌ای پایداری را در گروه‌های سالمند سالم افزایش می‌‌دهند. از نظر تئوری، ‌این تمرینات با کاهش تأخیر در عکس‌العمل به کارگیری مؤثّر از عضلات بدن و کمک به تفسیر اطّلاعات حسّی، عملکردهای عصبی را بهبود بخشیند و در نتیجه باعث افزایش پایداری در آزمودنی‌ها ‌شدند.